Bez nich żaden bieg nie mógłby się odbyć. Ich praca jest często niezauważana, a przecież to oni stanowią o sile organizacyjnej sportowej imprezy. Dziś kilka słów chciałbym poświęcić właśnie im – wolontariuszkom i wolontariuszom.
Kiedy my – biegacze jeszcze smacznie sobie śpimy – oni zasuwają już w pocie czoła. Pakiety startowe same się nie zapakują, znaczniki na trasie nie rozstawią się, a izotoniki same nie wyrosną. Ktoś to dla nas przygotowuje i bądźmy świadomi, że ten ktoś robi to za darmo.
Czasami zdarzało mi się mieć pretensję do wolontariuszy, że np. czegoś nie wiedzieli albo że mnie źle pokierowali. Ale czy wolontariusz naprawdę musi wszystko wiedzieć i odpowiedzieć nam na każde pytanie? Wolontariusz/ka mają tak samo prawo do powiedzenia: nie mam pojęcia, jak również do popełniania błędów. Wolontariusz/ka też człowiek, a każdy uczestnik biegu powinien traktować go/ją z szacunkiem. Z doświadczenia wiem, że nierzadko tego respektu brakuje.
Przecież wolontariusze, na imprezach sportowych, są z własnej, nieprzymuszonej woli. Angażują się, pomagają, a ich główną zapłatą jest satysfakcja z wykonanej pracy i uśmiech biegaczy. Dlatego – apel. Wiem, że podczas biegu, czy za linią mety, nie zawsze czujemy się zrelaksowani, pełni energii i pozytywnych emocji. Jednakże musimy sobie zdawać sprawę, że nasze reakcje oddziałują na tych (w większości) młodych ludzi. To również od nas zależy czy dana osoba, będzie chciała pomagać przy kolejnej edycji biegu, czy tym podobnych. Bądźmy zatem bardziej świadomi tego co mówimy i jak reagujemy, gdy widzimy jakieś niedopatrzenie. Zawsze wyczucie i empatia będą w cenie.
Na koniec trochę prywaty. Chciałbym serdecznie podziękować wolontariuszom i wolontariuszkom, którzy dzielnie działali podczas V Biegu Cichociemnych. Dzięki za nawigowanie na trasie, kubki z wodą, okrzyki dopingu na trasie (niosło!) i przybijanie hi5. Szczególne ukłony dla Pawła Przybysz (na zdjęciu poniżej) za pomoc w odpięciu numeru startowego, gdy tuż po biegu, ledwie łapałem pion;) Dzięki Paweł!
