Na pytanie: dlaczego akurat zdecydowałem się maraton w Bostonie, najchętniej odpowiedziałbym jak gbur i prostak: Bo to Boston! Co jednak sprawia, że tak wielu maratończyków chce uczestniczyć w tym biegowym wydarzeniu. Czym Boston różni się od innych maratonów? W czym tkwi magia tego miejsca?
1. Kwalifikacje
Na maraton bostoński trzeba osiągnąć minimum kwalifikacyjne. Określony czas kwalifikacji (w odniesieniu do grupy wiekowej) musi być uzyskany na atestowanej trasie i na dystansie pełnego maratonu. Co ciekawe czas kwalifikacji i tak nie gwarantuje miejsca na listach startowych. Może się bowiem okazać , że jest więcej osób niż miejsc. W tym wypadku pierwszeństwo mają zawodnicy z lepszym czasem kwalifikacji. Także na Boston nie dostaniemy się tylnymi drzwiami. Trzeba biegać… żwawo:) Taki system selekcji sprawia, że startują tam najlepsi age-grouperzy.
2. Tradycja
To była już 120 edycja biegu. Żaden maraton nie może pochwalić się takim dorobkiem. Pierwszą edycję w 1897 roku wygrał Nowojorczyk John J. McDermott z czasem 2h 55 min i 10 sekund.
3. Historia – Kathrine Switzer
W 1967 roku jako pierwsza kobieta wzięła udział i ukończyła Boston. Z uwagi na to, że zarejestrowała się pod neutralnym płciowo imieniem K. V. Switzer organizatorzy zezwolili na jej udział myśląc, że jest mężczyzną. Na trasie maratonu doszło do (nie)sławnego seksistowskiego incydentu, gdy Jock Semple, jeden z organizatorów biegu, podbiegł do niej i zaczął ją szarpać, usiłując zerwać jej numer startowy. Zepchnięciu Switzer z trasy biegu zapobiegli jej trener, partner a także inni biegacze. Kobiety zostały dopuszczone do udziału w maratonie bostońskim pięć lat później, w 1972 roku. Natomiast pierwszy raz na igrzyskach olimpijskich, na dystansie maratonu, zadebiutowały w 1984 roku w Los Angeles. Switzer była kamieniem milowym tych zmian.
4. Trasa
Hopkinton – Boston. Można wysnuć analogię do pierwszego (starożytnego) biegu z Maratonu do Aten. Niesamowicie trudna, ucząca pokory, testująca psychikę i siłę woli. Ta trasa odsłania wszelkie słabości i srogo karci. Nawet tych maratończyków ze światowej czołówki.
5. Czołowi maratończycy
Krótko – najlepsi na świecie. W tym roku wygrali: wśród elity kobiet Atsede Baysa, a wśród mężczyzn Lemi Berthanu Hayle (życiówka 2 h 4 min. 33 sek.). Hayle przebiegł dystans 42km 195 metrów w czasie 2 godz. 12 min i 45 sek. Jego rodaczka Atsede Baysa uzyskała czas 2 godz. 29 min i 19 sek.
6. Duma
Każda osoba, która buduje ten maraton, wie jakie wydarzenie tworzy. Organizatorzy, od wolontariusza podającego kubeczki z wodą, po dyrektora maratonu, wiedzą, że uczestniczą w czymś wyjątkowym na skalę światową. Wszyscy, niezależnie od tego na jakim stanowisku pracują, są dumni z tego w co są zaangażowani i jaką rolę odgrywają. Ci ludzie budują markę Bostonu i jego atmosferę – swoim przygotowaniem, profesjonalizmem, wyczuciem sytuacji, empatią. Nie spotkałem się jeszcze nigdy z tak ciepłym i adekwatnym podejściem do zawodnika. Maratończyk w Bostonie faktycznie czuje się jakby startował na nieoficjalnych mistrzostwach Świata.
7. Kibice
Tego nie da się opisać. Tego trzeba doświadczyć.
8. Okolicznościowe imprezy
Boston to nie tylko maraton. To weekend biegowy, w którym uczestniczą dzieciaki, młodzież i dorośli. Na różnych dystansach, począwszy od jednej mili, rozgrywane są zawody. Szkoły wystawiają swoje sztafety. Wszystko zorganizowane w ścisłym centrum Bostonu.
9. Cywile
Po którym maratonie obcy człowiek, na ulicy, wyciągnie do Was rękę i powie: Ukończyłeś maraton! Gratulacje, kawał dobrej roboty! Może Wam się to zdarzało. Mnie dopiero w US, właśnie po Bostonie:)
10. Legendy
Wielkie postaci Maratonu Bostońskiego tworzą mity. Do historii przeszła konfrontacja (z 1981 roku) Dicka Beardsleya z Alberto Salazarem. Jest ona uznawana za jeden z najbardziej emocjonujących pojedynków maratońskich w historii dyscypliny. My zapamiętamy zwycięstwo Wandy Panfil z 1991 roku.
Więcej o Bostonie przeczytacie tutaj: http://www.baa.org/
Enjoy!
