Bieg Cichociemnych poświęcony jest pamięci żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych, którzy podczas II wojny światowej byli desantowani do okupowanej Polski. Zrzuty komandosów miały miejsce m.in. w rejonie Dąbrówki (powiat wołomiński) czyli kilka kilometrów od Krusza – miejscowości w której organizowany był bieg. Tyle o historii. Teraz kilka słów o samym biegu.
Tegoroczna impreza cieszyła się sporym zainteresowaniem. Na starcie, tego lokalnego biegu, stawiło się ponad 200 osób. Warunki pogodowe mogły wystraszyć uczestników, ponieważ rano – w dniu biegu- padał rzęsisty deszcz. Jednak, około godzinę przed startem, przestało lać, a rześkie powietrze dawało moc.
Jest Agisko, jest moc
Moja strategia na ten bieg była prosta. Miałem biec tempem dyktowanym przez Pana Dariusza Króla – doświadczonego biegacza z KB Rebus, a następnie urwać się na ostatnim kilometrze. Strategia okazała się skuteczna. Pierwszy kilometr biegliśmy spokojnie. Myślałem, że zbyt spokojnie, bo tempo nie było imponujące. Jednak kolejne kilometry biegliśmy żwawo. Nie pamiętam jak szybko biegłem , ale mój żołądek mówił mi, że był ogień. Na ostatnim kilometrze ostro przyspieszyliśmy. Na szczęście udało się zostawić rezerwy na finisz. Na około 200 metrów przed metą urwałem się jak kolarz, który odłącza się od peletonu. Leciałem, te ostatnie metry, ile fabryka dała. Na metę wpadłem ostro zmęczony, ale bardzo zadowolony z uzyskanego rezultatu.
Może na twarzy nie widać, ale radość była
Tegoroczna impreza okazała się szczęśliwa. W końcu miejsce na pudle. W latach ubiegłych zajmowałem miejsca w dziesiątce, jednak nigdy na podium. Tym razem udało się. Mocny trening zaowocował i teraz z optymizmem patrzę na pierwsze starty triathlonowe, które tuż tuż.
Na koniec chciałem podziękować Arturowi Dzięciołowi za organizację biegu. Dobra robota! Dziękuję też tłuszczańskim Bobrom za fajną atmosferę i każde miłe słowo, które od Was usłyszałem. Jesteście wielcy! Do zobaczenia na kolejnych biegowych imprezach.
